Zbójnicki

Ten artykuł dotyczy tańca. Zobacz też: Placek zbójnicki.
Figura tańca (drzeworyt Władysława Skoczylasa)

Zbójnicki – polski taniec ludowy z rejonu Podhala[1] w metrum 2/4.

Zbiorcza nazwa kilku kroków i tańców ludowych od wieków wykonywanych na Podhalu. Taniec góralski dzieli się na: zbójnicki, solowy, juhaski, dwójki i czwórki.

Charakterystyka

Obecnie spopularyzowany taniec o tej nazwie jest raczej jego estradową modyfikacją, odbiegającą od ludowego pierwowzoru. Zazwyczaj oparty na schemacie: wstęp, właściwy zbójnicki, zakończenie[2].

W tańcu zbójnickim tańczy grupa mężczyzn wykonująca te same układy taneczne. Jeden z mężczyzn wydaje polecenia, tzw. komendy. W zbójnickim tańczy się: zwykłą, bitke, po dwa krzesane, popod nogę, hajduka, w pięty, klaskany i inne. Taniec zbójnicki kończy się ozwodną i zieloną.

Taniec nad ogniem (drzeworyt Władysława Skoczylasa)


Przypisy

  1. ↑ GrażynaG. Dąbrowska GrażynaG., W kręgu polskich tańców ludowych, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1979, s. 222-223, ISBN 83-205-3194-2 .
  2. ↑ Mała encyklopedia muzyki. Red. Stefan Śledziński. PWN, Warszawa 1981, ISBN 83-01-00958-6

Linki zewnętrzne

  • Opis zbójnickiego na portalu Taniec tradycyjny Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca
  • Lidia Długołęcka, Maciej Pinkwart: Muzyka i Tatry
Encyklopedie internetowe (rodzaj tańca):
  • PWN: 4000830