Logografia

Ten artykuł od 2023-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Logografia (gr. lógos „słowo”, gráphein „pisać”) – technika szybkiego zapisywania tekstów mówionych polegająca na tym, że kilka osób zapisywało kolejno po kilka słów, co pozwalało później odtworzyć całość.

Sposób ten stosowano w starożytnych Atenach do protokołowania zgromadzeń ludowych i rozpraw sądowych, zwłaszcza przed areopagiem. Zawodowymi logografami byli często znani ateńscy mówcy i obrońcy sądowi, m.in. Isajos i Dejnarchos. Logografia współistniała z rozwijającymi się w starożytności, głównie w Rzymie, sposobami zapisów tachygraficznych (stenograficznych). Zainteresowanie sposobami szybkiego zapisu tekstów pojawiło się ponownie wraz z rozwojem parlamentaryzmu w nowożytności. W sposób logograficzny spisywano m.in. w Polsce diariusze sejmowe. Powstanie w XVIII i XIX w. nowoczesnych systemów stenograficznych wyeliminowało logografię z praktycznego użytku.