Leonardo Lavalle
| Państwo |
|
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 14 lipca 1967 |
| Wzrost | 188 cm |
| Gra | leworęczny |
| Status profesjonalny | 1985 |
| Zakończenie kariery | 1999 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje | 1 |
| Najwyżej w rankingu | 51 (17 marca 1986) |
| Australian Open | 4R (1989) |
| Roland Garros | 3R (1989) |
| Wimbledon | 2R (1992) |
| US Open | 2R (1986, 1992) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje | 5 |
| Najwyżej w rankingu | 23 (27 kwietnia 1992) |
| Australian Open | 3R (1985) |
| Roland Garros | SF (1988, 1991) |
| Wimbledon | F (1991) |
| US Open | 3R (1991) |
Leonardo Lavalle Moreno (ur. 14 lipca 1967 w Meksyku) – meksykański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk z Seulu (1988) i Barcelony (1992).
Kariera tenisowa
Startując w turniejach juniorskich wygrał Wimbledon 1985 w grze pojedynczej chłopców oraz US Open 1984 w grze podwójnej chłopców, partnerując Mihnei-Ion Năstase[1].
Zawodowym tenisistą był w latach 1985–1999.
W grze pojedynczej Lavalle odniósł 1 triumf w zawodach rangi ATP World Tour oraz uczestniczył w 1 finale.
W grze podwójnej jest zwycięzcą 5 turniejów rangi ATP World Tour i finalistą 5 imprez.
Lavalle 2 razy zagrał na igrzyskach olimpijskich. W Seulu (1988) osiągnął 2 rundę w singlu i 1 rundę w deblu (wspólnie z Agustínem Moreno), natomiast w Barcelonie (1992) doszedł do ćwierćfinału w grze pojedynczej i poniósł porażkę w 1 rundzie gry podwójnej (razem z Francisco Macielem)[2].
Od początku kariery reprezentował Meksyk w Pucharze Davisa. Bilans tenisisty w singlu wynosi 21 zwycięstw i 17 porażek oraz 9 wygranych przy 10 przegranych w deblu.
W rankingu gry pojedynczej najwyżej był na 51. miejscu (17 marca 1986), a w klasyfikacji gry podwójnej na 23. pozycji (27 kwietnia 1992).
Finały w turniejach ATP World Tour
| Legenda |
|---|
| Wielki Szlem |
| Igrzyska olimpijskie |
| Tennis Masters Cup / ATP Finals |
| ATP Masters Series / ATP Tour Masters 1000 |
| ATP International Series Gold / ATP Tour 500 |
| ATP International Series / ATP Tour 250 |
Gra pojedyncza (1–1)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Finalista | 1. | 23 października 1988 | Frankfurt | Dywanowa (hala) |  Tim Mayotte | 6:4, 4:6, 3:6 |
| Zwycięzca | 1. | 13 października 1991 | Tel Awiw-Jafa | Twarda |  Christo Van Rensburg | 6:2, 3:6, 6:3 |
Gra podwójna (5–5)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 12 października 1986 | Scottsdale | Twarda | Mike Leach | Scott Davis David Pate | 7:6, 6:4 |
| Zwycięzca | 2. | 4 października 1987 | Palermo | Ceglana |  Claudio Panatta |  Petr Korda Tomáš Šmíd | 3:6, 6:4, 6:4 |
| Zwycięzca | 3. | 4 marca 1990 | Rotterdam | Dywanowa (hala) |  Jorge Lozano | Diego Nargiso Nicolás Pereira | 6:3, 7:6 |
| Finalista | 1. | 13 maja 1990 | Kiawah Island | Ceglana | Jim Grabb | Scott Davis David Pate | 2:6, 3:6 |
| Finalista | 2. | 7 lipca 1991 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  Javier Frana |  John Fitzgerald Anders Järryd | 3:6, 4:6, 7:6, 1:6 |
| Finalista | 3. | 13 października 1991 | Tel Awiw-Jafa | Twarda | Javier Frana |  Michiel Schapers David Rikl | 2:6, 7:6, 3:6 |
| Finalista | 4. | 3 listopada 1991 | Búzios | Twarda | Javier Frana |  Sergio Casal Emilio Sánchez | 6:4, 3:6, 4:6 |
| Zwycięzca | 4. | 28 lutego 1993 | Meksyk | Ceglana |  Jaime Oncins | Horacio de la Peña Jorge Lozano | 7:6, 6:4 |
| Finalista | 5. | 18 kwietnia 1993 | Charlotte | Ceglana | Javier Frana | Trevor Kronemann Rikard Bergh | 1:6, 2:6 |
| Zwycięzca | 5. | 5 marca 1995 | Meksyk | Twarda | Javier Frana |  Marc-Kevin Goellner Diego Nargiso | 7:5, 6:3 |
Przypisy
Bibliografia
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2017-05-04] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2017-05-04] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2017-05-04] (ang.).
